نوع مقاله : مقاله علمی- پژوهشی
نویسندگان
1 دانشجوی دکتری رشته فلسفه دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران
2 استادیار گروه ادیان و عرفان اسلامی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز، ایران
چکیده
تاریخ فلسفۀ چین به وضوح نشان میدهد که یکی از مسائل و دغدغه‌های فکری مردمان این سرزمین، مسئله تطبیق انسان با طبیعت و تطبیق انسان با جامعه بوده است. در عرصه هنر و نقاشی، می‌توان چنین استنباط کرد که برای آنان، طبیعت به میزان زیادی با تلقیشان از نقاشی قلم‌مو و مرکب مشابهت دارد. هم طبیعت و هم این نقاشی‌ها، نماد زیبایی و توازن هماهنگ عالم کاینات هستند. این مقاله بر آن است تا با اتکای بر تعالیم دائو، به عنوان مکتبی اثرگذار در شکل دهی به تمام زوایای فرهنگ چین باستان، بویژه در عرصه فرهنگ بصری، معنا و مفهوم «طبیعت» در نقاشیهای منظره چینی و طریق هماهنگی با آن را مورد مطالعه قرار دهد. مراد از طبیعت، جامعیت خودانگیختگی یا خودجوشی چیزها و رهایی مطلق از تصنعی بودن است. به این ترتیب هرگاه چیزها آزاد باشند که راه طبیعی خود را دنبال کنند، در کمال هماهنگی حرکت میکنند. به طور کلی دائو با راه طبیعت، با سیر و جریانی که در طبیعت است، هماهنگ است. سیر طبیعی و خودجوشی هر چیز، شیوه دائو است. هنر چین در سراسر تاریخ خود، طبیعت را ملهم از این نیروی پنهان تصور میکند و هدف هنرمند نیز این است که با این روح تماس پیدا کرده و آنگاه کیفیت و انواع و اقسام آن را برای بیننده توصیف نماید. هدف رهرو دائو، پرهیز از انجام هر کاری است که با طبیعت ناسازگار باشد. این طبیعت نیست که به اصلاح و کمال نیاز دارد، بلکه این ما هستیم که نیازمند تغییر هستیم و باید خود را با آن وفق دهیم. از این رو باید در قبال طبیعت نیست شد و این همان طریقی است که هنرمند بواسطه آن به سراغ طبیعت میرود. در مکتب دائو، اصل تغییر به عنوان عامل پیش‌برنده جهان هستی (دائو) به عنوان توازن هماهنگ میان اضدادی تعریف می‌شود که با یکدیگر تعامل دارند (یین و یانگ). توازن میان اضداد نوعی نیرو یا روح طبیعی را به نام «چی» می‌آفریند. مناظر نقاشی‌شده (شانشوئی) نیز بازتابی از این باور در غالب نیروهای «یین» و «یانگ» هستند.
کلیدواژه‌ها
عنوان مقاله [English]
The Meaning of “Nature” in Chinese Landscape Paintings According to the Daoism
نویسندگان [English]
- S.M. Mahdi Saatchi 1
- khosro zafarnavaei 2
1 Shahid beheshti University
2 Azad u
چکیده [English]
The history of Chinese philosophy clearly shows that one of the most concerns for people of the region had been adaption of human with nature and society. In the field of art and painting, it can be concluded that for them, nature is very much the same as ink brush painting. Both nature and the paintings are a symbol of beauty and harmony of the cosmos. Thus, this paper is based on the teachings of the Dao, the ideological influence in shaping all aspects of ancient Chinese culture, especially in the field of visual culture; the meaning of "nature" in Chinese landscape through coordination with it is studied. Conception of nature is related to spontaneity or spontaneous recall things and gets rid of the artificial matter. So when things being free to follow their natural path, moving in perfect harmony. Generally, Dao is symphonic with the nature of the course and flow of nature. The way Dao is in the Chinese art throughout history, e.g. natural and spontaneous course of things, and purpose of the artist's inspiration, stems from the notion of hidden power that touches the soul and variety it describes the different types of viewers. The purpose monk Dao should avoid is anything that is inconsistent with the nature. It is not nature that needs to reform and perfect, but it is “we” who need to change and we must adapt ourselves to do it. It should not be against nature and the nature of the way that artists go through. Artist should disappear in nature. The Dao School, as the driving principle of the universe (Dao) is defined as harmony between opposites that interact with each other (Yin and Yang). Balance between opposites is a natural force or spirit, called "chi" creates. Hence, landscape paintings (shan-shui) are also a reflection of the prevailing belief in the “Yin” and “Yang”.
کلیدواژه‌ها [English]
- nature
- landscape painting
- harmony
- spontaneity
- Daoism
)